روز های پر دلهره آخر سال 98

سلام فرشته های کوچیک مامان

خیلی دلم براتون تنگ میشه و تو این روزا کمی می ترسم 

راستشو بخوای این داستان بیماری کرونا داره از اون چیزی که همه فکر می کردیم طولانی تر میشه و تعداد افرادی هم که دارن به این بیماری مبتلا می شن هر روز بیشتر از روز دیگر. 

واقعا می ترسم 

تو اداره که همه جا بوی الکل و وایتکس داره میاد و یک سری همکارها هم ماسک و دستکش دستشونه و استرس آدم رو بیشتر می کنن.

من هم که سابقه آلرژی شدید دارم و تو این دوران واقعا کمی نفس کشیدن برام سخت شده و امروز هم که چند باری اسپری زدم تا کمی راحت تر نفس بکشم.

تو ماشین ؛ تو کیفم ـ تو خونه هر طرف فقط اسپری ضد عفونی کننده و ادوات محافظت در برابر ویروس فقط مهیا کردیم.

آخ که نمی دونی چه قدر دلم تنگ شده که وقتی از در می رسم تو شما دو تا فرشته می دویید تو بغلم و الان باید ازم دور شدید و بعد بتونم در آغوش بگیرمتون.

می ترسم ...... نکنه من با این ریه حساس آخر این کرونا رو بگیرم و دیگه نباشم.

وای اگه بگیرم و یهو یکی از شما عزیزان  دلم هم از من بگیرید چی .

شبا تا صبح کاملا هوشیارم انگار خواب به چشمام نمیاد. 

همش دلهره دارم

خدا آخر سالی خودش بهمون کمک کنه ؛ امیدوارم همه چی تمام شه و بتونیم اون ور سال راحت زندگی کنیم.

خدا یا میوه های عشقم و همه خانواده و مردم رو به خودت می سپرم . خودت هوامو داشته باش